Het was waarschijnlijk in het voorjaar van 2006 op een dijk langs de Westerschelde, dat ik bij het zien van 's werelds grootste zeilreuzen, mezelf beloofde dat ik daar op een dag zou werken, dat ik ooit deel zou mogen uitmaken van die unieke bemanning. Donderdag 19 augustus 2010 strompel ik zwaar bepakt, na 6 maanden buffelen, afgestompt en met een chronisch slaaptekort de valreep van de Stad Amsterdam af...

Tussen het geeuwen, de slaap uit mijn ogen wrijvende genoot ik nog van de laatste week aan boord. We hebben wederom een spectaculaire start, dit maal voor de kust van het slaapverwekkende dorp Hartlepool, aan de oostkust van Groot Brittannië net onder New Castle. Op een halve minuut na het startsein vliegen wij de startlijn over en houden die eerste positie de volgende 6 dagen op de Noordzee vast. Er zijn zogenaamde waypoints vastgesteld waartussen de afstand is gemeten. Na het ronden van een bepaald waypoint is dus bekent hoeveel zeemijlen het schip heeft afgelegd. Het is nu ieders beslissing om te zien welke waypoints het meest gunstig liggen ten opzichte van de wind en hoe dus de meeste mijlen te behalen zijn.. Bij de finish zijn wij de eerste in Class A en 3e in het eindklassement.

Voor mij is het uiteindelijk een race met mezelf om alle zaken met school af te ronden, mijn tas ingepakt te krijgen en zo zachtjes aan afscheid te nemen van een leven aan boord de Stad Amsterdam. Een laatste ervaring staat echter nog op me te wachten wanneer we de sluis in manoeuvreren op de ochtend van de Sail IN naar Amsterdam. Tot onze grote teleurstelling wordt Willem-Allexander niet vergezeld door zijn Argentijnse, maar daar is de feestvreugde in het Noordzeekanaal niet minder om. Bij het openen van de sluisdeuren worden we overweldigd met getoeter en zo ver het oog reikt, bootjes bootjes bootjes. Vreemde bootjes met normale mensen, of vreemde mensen met normale bootjes, alles vaart rond en lijkt op ons te wachten. Als vlaggenschip van de SAIL 2010 is het uniek om boven in de mast zeil te ontvouwen terwijl mensen naar je wijzen en als je zwaait, er honderd of misschien tweehonderd mensen terug zwaaien. Zo'n 48 meter verheven boven de menigte lijkt het een grote gaos die zich langzaam naar het EI beweegt, toch geeft het ook een rustig gevoel omdat ik nu deel uitmaak van die bemanning.

Vanaf 23 februari heb ik de kans gehad te zwemmen in de Indische Oceaan, wakker te worden op het strand van Mauritius, uitzicht genoten over twee oceanen, vanaf de Tafelberg in Kaapstad. Ik heb stormen met een rechte rug doorstaan en 6 maanden mijn hut met 3 anderen gedeeld. Ik heb op Kaapverdische Eilanden Ego kunnen drinken terwijl we op een niet passend slangetje lagen te wachten. Gezweet en gevloekt, ja, zelfs gehuild en naar huis gewild maar wel in twee weken Valencia kunnen ontdekken tot ik er bij neerviel. Het Nederlands elftal zien verliezen voor de Spaanse kust, de nauwe straatjes van Alfáma in Lissabon kunnen verkennen en me thuis gevoeld bij het zicht op een regenachtige Nederlandse kust. Het waren de laatste weken dat ik mezelf voort sleepte op paracetamol tot ik daadwerkelijk met mijn spullen in de deuropening bij moeders stond.

Behalve dat ik nu hoogstwaarschijnlijk mijn maritieme opleiding heb behaald is dat voor mij niet de grote winst van deze 178 dagen stage. Het zijn de ervaringen die ik heb op gedaan, mijn persoon die ik weer een stukje boven mezelf heb laten uitstijgen, maar toch vooral de mensen die ik heb ontmoet en gedag heb gezegd. Het zijn de collega's die vrienden zijn geworden zonder dat ik er eentje kende, het zijn deze mensen die me graag zien terug komen en me bij deze unieke bemanning laten horen.
Hoewel er nog niets vast staat, is dit voor mij wel zeker:

I'll Be Back!

Martin Verweij