Het hol van de leeuw, Rotterdam, uitgerekend daar stap ik na dik twee maanden verlof weer aan boord van de Stad Amsterdam. Een week of vijf had ik er voor nodig om die zes maanden aan indrukken van de wereld te verwerken en weer met mijn voeten op de Zeeuwsch-Vlaamse-klei te belanden. Het was eind augustus een rustgevende gewaarwording om vanaf de Westerschelde de welbekende duinen te zien en -al was het een iets andere boot- ook hier aan te komen vanaf zee, het overtochtje wat ik eerder zo vaak vervloekt heb kreeg een heel andere betekenis. Thuis..

Zo vertrok ik maandag 1 november ook weer met de veerboot naar Vlissingen, om naar die andere mooie boot te gaan. Dit maal voorbereid op wat komen gaat, een bekend schip met bekende mensen, maar een nieuwe functie en nieuwe havens voor de boeg. Nu ik mijn diploma 'Maritiem Officier Alle Schepen' heb behaald hoef ik niet meer in de boeken en is het geen half jaar uitputting, maar kom ik na tien weken al weer terug thuis. Alhoewel ik als stuurman of machinist kan gaan varen, monster ik aan als matroos om die missende ervaring op te doen met dwarsgetuigd zeilen, met het doel om stuurman te worden op het mooiste schip onder Nederlandse vlag.

Met tranen in mijn ogen (van plezier) of eigenlijk met natte wangen van de regen verlaten we grijs en somber Rotterdam richting Brest in het zuidwestelijke puntje van Bretagne te Frankrijk. Was er die zondag nog nauwelijks een rimpel op het water, waaide er dinsdag ochtend een straffe westelijke windkracht 7. Niet handig voor een zeilschip dat nauwelijks aan de wind vaart en niet handig voor mensen met wat zwakke zeebenen. De golven op de Noordzee zijn relatief erg kort vergeleken met een oceaangolf, door die korte afstand stampt het schip met haar 1038 ton telkens in de volgende golf. We krijgen dan direct te maken met de eerste, tweede of was het nou die derde wet van Newton, die wet van 'massa traagheid' in ieder geval. Terwijl de romp gestopt wordt in haar voortgang, beweegt 450 m² tuigage en de hele inboedel gewoon verder. Dit zware stampen van het schip wordt ook wel ‘paaltjes pikken' genoemd, wat overigens niets te maken heeft met Amsterdammertjes of criminele activiteiten..

Met een gangetje van 3, misschien 4 knopen trekken de krijtrotsen bij Dover bijzonder langzaam voorbij. Daarbij komt de stevige stroom door het Kanaal ons om de 6 uur nog eens tegen werken ook. Maar de Clipper zou de Clipper niet zijn als het ook nu weer lukt om volgens planning om 8 uur zaterdag ochtend aan te komen in Brest. Het vraagt uiteindelijk wel wat creatieve navigatie door een stukje af te snijden, maar de gasten zitten op tijd in een (stabiele) trein richting Nederland.

Inmiddels ben ik ook weer een jaartje ouder geworden en toegezongen in zes verschillende talen, van Russisch tot Deens en van Spaans tot Bulgaars en allemaal lijkt het op happy birthday to you.. Altijd apart om te verjaren wanneer je niet thuis bent, maar er waren toch veel mensen op mijn feestje en ze bleven nog lang ook!

En dan nu Brest?.. Och dat is ook regenachtig en grijs, maar ook een beschutte haven om ons te beschermen tegen de windkracht 12 die de beruchte golf van Biskaje teistert. Twee extra dagen in de haven zodat er geen paaltjes meer gepikt worden door het schip, maar pikken de bemanning wel mooi een paar lokale biertjes mee, voor de ingeslingerde zeebenen me in één rechte lijn naar 'huis' lopen.

Martin Verweij