Het schip ligt even in de schaduw van acht meter hoge muren van donkerblauw water, voor ze weer omhoog gedrukt wordt door Archimedes. Ze geeft ons even uitzicht over het slagveld van golven met brekende witte koppen. Snel daarna wordt het licht in je buik want we schieten naar beneden, tot de G-krachten je lichaamsgewicht als het dubbele laten aanvoelen als het schip weer in het diepste van het golfdal beland. Bakboord, stuurboord niets dan angstaanjagend oceaanwater en wanneer je aan lij blijft staan waarschijnlijk een dikke witte brekende golf in je laarzen.

We varen Brest uit, de golf van Biskaje in. Een berucht stukje water, zeker in het najaar wanneer de depressies over de noord Atlantische oceaan de golven doen opbouwen tot over de tien meter en meestal nog groeien wanneer ze het continentaal vlak bereiken. Door de noord en westelijke winden zijn de westkust van Frankrijk en noordkust van Spanje altijd lagerwal en worden schepen altijd naar ondiepe wateren geblazen. Wij wachten het ergste van de storm af voor we de sombere maar zeker mooie kust van Bretagne verlaten en koers zetten naar Lissabon. Een ander voordeel van dat wachten is dat de wind nu naar het noorden is geruimd en we dus zeil kunnen zetten.
Het dek is nu alleen te betreden met een veiligheidsharnas en de uitkijk staat terug getrokken op het sloependek. Halverwege de in mast op zo'n 15 meter, lijkt het slagveld van zo-even een kalm zeetje en het gevoel van macht over de zee groeit wanneer ik daar boven zeil sta los te knopen. Tegelijk ben ik een nietig poppetje wat geen enkele invloed heeft op het donderend geweld wat zich om mij heen afspeelt. We zijn een notendopje in een immens diepe badkuip van zout water...

Eenmaal onderdeks is het vechten met de afwas, jezelf en alle rondvliegende inboedel. Wanneer er dan nog toiletten en douches schoon gemaakt moeten worden heeft achteraf ook mijn maag even nodig om weer eten te verwerken. Na twee nachten van drie uur productieve slaap buigen we verder af naar het zuiden, langs de kust van Portugal. Hier staat 364 dagen per jaar een noorden wind en laten wij nu net op de 365^e dag de wind uit het zuiden hebben. De zeilen weer opgedoekt en slingeren maar, van paaltjes pikken een week geleden, geeft de oceaandeining ons nu afwisselend een slagzij van 20 graden stuurboord naar 20 graden bakboord. Drie uur productieve slaap in de volgende nacht doet mijn humeur er niet op vooruit gaan en dat machtige gevoel is allang vertrokken wanneer in de vierde nacht de oranje gloed van Lissabon aan de horizon verschijnt. Op de ankerplaats slaap ik gelukkig een goede nacht voor we weer Ponte de Abril passeren. In een van mijn eerdere verhalen heb ik duidelijk verwoord waarom Lissabon zo mooi is en dat is in drie maanden niet verandert. (check mijn verhaal 'Lisboa' op: http://www.columbusmagazine.nl/europa/portugal/lissabon/reisreporter/blogs/3154.html )

Na een nacht langzij, een kleine stap aan de wal en een kater vertrekken we al weer zuidelijker. Een kleine helling van het schip kondigt nog één regenbui aan en doet iedereen even rond de snelheidsmeter verdringen, want we schieten opeens met dik 12 knopen door het water.
Santa cruz de Tenerife voor de boeg, stijgende temperatuur, een licht dansend schip, zon, zeil...

We kunnen nu langzaam afstand doen van een trui en zeilpak. Bij het uitvaren van Lissabon slinger ik zachtjes boven in de mast. Met uitzicht over uitgestrekt water en de Portugese rotskust achter me begin ik me weer machtig te voelen, de oceaan lijkt weer bedwingbaar

Martin Verweij