Een mond vol van zwoele Spaanse woorden die mij altijd het beeld van warme zon, witte stranden, palmbomen en een vaste passaatwind over helder blauw water hebben gegeven. Wanneer 13 november Tenerife opdoemt uit de mist is het met 18 graden bij zekerheid warmer dan op de Schelde, maar blijft de aanblik van zwarte rotsen overdekt met een dik pak depressieve wolken toch een beetje teleurstellen. De overtocht vanuit Lissabon was echter nog veel belovend die we nagenoeg geheel zeilend hebben volbracht. Na het afstaan van een trui drong overdag de geur van zonnebrandcrème je neusgaten binnen en begon ieders witte gezicht rood te kleuren.

We stappen wederom in de voetsporen van Darwin tijdens de twee weken cruises langs verschillende Canarische Eilanden. Er is een bioloog aan boord die tijdens de trips uitleg geeft over de flora, fauna en ontstaan van de eilanden. Uiteindelijk hebben de tochtjes in de verste verte te maken met Darwin of het Beagle project afgelopen jaar. Darwin zelf zette hier nooit voet aan wal omdat men destijds bang was dat de opvarenden van de Beagle ziektes zouden overdragen. De interesse van de gasten loopt ook ver uiteen, komt de een om vakantie te vieren wil de ander liever actief mee werken om zeil te zetten en is de laatste meer geïnteresseerd in de eilanden zelf.
Een half luxe opstappersreis waar de regels normaal niet te streng zijn of een actieve cruise, het zijn voor de crew in ieder geval twee slopende weken waarbij we wisselen van dagwacht naar zeewacht en weer een nachtwacht. Daar tussendoor lonkt de gastvrijheid van Spaanse restaurantjes en de nachtelijke avonturen die een zeeman over zichzelf afroept, of is het gewoon omdat we allemaal jong en vrij zijn op plekken waar we anders de volle pot vakantiegeld aan moeten besteden?

Terwijl we van Tenerife naar La Palma hoppen en vervolgens La Gomera aandoen blijken de eilanden toch meer te bezitten dan zwarte rotsen en een regenachtig aanzicht. De 7 eilanden met een totaal oppervlakte van 7492 m² hebben één ding gemeen, als resten van vulkanische uitbarstingen steken ze stijl omhoog uit de diepte van de oceaan. Afhankelijk van de hoogte komt er een grote variatie van planten voor, van lage begroeiing en (toch) Palmbomen tot dennenbomen, cactussen en wanneer je maar hoog genoeg komt houdt de vegetatie op. Na een dag slecht weer kleurt de top van Pico Teide zelfs wit van de sneeuw, met haar 3717 meter is dit dan ook de hoogste top van Spanje. Ik blijf veilig op zeeniveau waar het klimaat zeker zo wisselend blijkt als de flora. Zo schijnt de zon in al haar glorie en klimt de temperatuur op tot boven de 25 graden terwijl het een half uur later weer zachtjes begint te miezeren. De wind kan flink doorwaaien zodat we op een bepaald ogenblik over de 40 knopen ervaren en de volgende avond hangt het canvas droevig te klapperen op de oceaan deining.

Alhoewel ik Nederland nog maar net verlaten had werd ik al weer bevoorraad met hagelslag, chocolade letters, stroopwafels en een verse Donald Duck wanneer mijn zus een welverdiende vakantie komt vieren op Tenerife, daar staan deze eilanden immers toch bekent om. Mijn beeld is helemaal aangepast en na twee weken zonder enige regelmaat ben toe aan de oversteek naar het westen. We stellen ons vertrek noodgedwongen uit vanwege stakend Spaans vliegverkeer, maar wanneer het heerlijk avondje is gekomen gooien wij de trossen los en zetten koers naar het zuidwesten. Op zoek naar de Passaatwind, regelmaat van zeewachten en de heerlijke rust van de oceaan, 360 graden uitgestrekt blauw, onderbroken door witte golftoppen. Liefde, lust en genot vallen vertrouwd tezamen wanneer ik me staande houd op het schip en in de wereld.

Martin Verweij