Terwijl ik naar de persoon op het bankje kijk besef ik wederom dat ik in een paar seconden deze man al beoordeel als simpel en niet erg competent. De man van in de 40 heeft overgewicht, zwart, kort, plakkerig haar en is gekleed in een set oude kleding. Het lijkt of de beste man zijn pyjamabroek nog aan heeft en er zitten witte verfspetters op zijn versleten schoenen. Zenuwachtig speurt hij het spoor af, voorbij het perron, opzoek naar de te verwachten trein die enkele minuten vertraging heeft. Naast hem staat een grote zwarte reistas die hij angstig bewaakt wanneer er mensen naast hem willen komen zitten, communicatief niet vaardig bedenk ik. Of ik het nu wil of niet, deze eerste indruk staat in mijn geheugen gegriefd en ik heb de man in luttele seconden al beoordeeld, eigenlijk veroordeeld.

Ik ben in Lincoln, een stadje 200 km ten noorden van Londen, deze keer eens niet aan zee en niet met een schip. Een van mijn beste vrienden studeert hier en alhoewel Engels bier bij mij niet bekent staat om zijn kwaliteit werd het na 4 maanden hoog tijd om weer eens de dingen des levens te bespreken, toekomst en verleden uit te diepen en besluiten dat we 10 levens tekort komen om al onze dromen nog waar te maken en de wereld te verbeteren.
Lincoln is een stad in het graafschap Lincolnshire en telt zo'n 85.000 inwoners waarvan een groot deel student is aan de University of Lincoln. Het meest prominent in de stad is de Kathedraal die voluit 'The Cathedral Church of the Blessed Virgin Mary of Lincoln' heet, een mond vol , maar dat mag ook wel voor de enorme toeristen trekker. Het geeft de typische sfeer van een Brits stadje weer en ondanks het grijze weer is het er lekker druk.
Met dit eindeloze verlof heb ik tijd genoeg om een van mijn grootste hobby's te beoefenen: mensen kijken en dus mensen genoeg in Lincoln. Een van de lastige dingen die ik al direct merk als ik in Groot-Brittannië aankom is dat ze niet alleen links rijden, maar ook links lopen, iets wat dus resulteert in wat onschuldige botsingen en zolang ze niet blond haar heeft en blauwe ogen hoef ik de meeste Britten niet van zó dicht bij te bekijken..

De Eurostar brengt mij vanaf Brussel onder het kanaal door waar ik in de volgende trein stap op King Cross in Londen en dan nog een boemeltrein van het kaliber dat wij in Nederland al decennia hebben afgeschreven. Twee nachten stappen in Lincoln waarna die zelfde boemeltrein me weer terug brengt naar Londen. Hier heb ik een kamer geboekt in residence Leijdekkers, maar omdat mijn gastheer pas na zessen beschikbaar is duik ik 'the Underground' in en loop ik via Piccadilly Circus naar Buckingham Palace, uiteindelijk strijk ik neer in Hyde Park waar ik ‘beoordeel en veroordeel' tot mijn neef en gastheer klaar is op zijn studie. Nog zo iemand die Nederland heeft verlaten voor een studie in het buitenland. We praten die avond weer over de dingen des levens en hoe de wereld verbeterd zou moeten worden terwijl we genieten van het dooie Engelse bier.

Eerder die dag in Hyde Park, tussen de overige miljoen mensen in Londen valt mijn beoordelend oog op een man van in de 40 met overgewicht, zwart, kort, plakkerig haar en is gekleed in een set oude kleding. Het lijkt of de beste man zijn pyjamabroek nog aan heeft en er zitten witte verfspetters op zijn versleten schoenen... De zwarte tas staat weer naast hem op de bank maar staat nu open, met daarin enkel een boek, de man zit echter niet meer zenuwachtig te wachten op een trein zoals eerder die dag maar is intensief bezig met het afstellen van zijn radio op schoot. Ik hoor de geluiden van U2 met 'In the name of love'.
Terwijl ik langsloop geeft de man totaal geen teken van herkenning, ik ben één van de velen die langs zijn bankje loopt en lijkt mij niet te beoordelen nog te veroordelen. Een stukje verderop draai ik me om en bekijk de man nog eens goed, ik veroordeel hem nu op een andere manier. Hij is een man die vanuit Lincoln naar hartje Londen is gereisd -wat hem ongetwijfeld een rib uit het lijf was- om op een bankje in het park naar de radio te luisteren en een boek te lezen. Hij veroordeeld niemand om zich heen omdat alle mensen hem al veroordelen en heeft aan één leven genoeg om zijn dromen te laten uitkomen, muziek luisteren in Hyde Park.

Zo'n man is een wereld verbeteraar omdat hij tevreden is.

Ik zou een voorbeeld aan hem moeten nemen..

Martin Verweij