“Lady’s and Gentleman, we’re waiting for a free spot before taking off. It will take about 5 minutes”galmt het weer ouderwets onverstaanbaar door het 30 stoelen tellende vliegtuig. We staan in een vliegtuigfile op John F Kennedy international airport te New York, op weg naar Baltimore. Voor ons nog 8 vliegtuigen te gaan en achter ons nog zeker 4, die “5 minutes “van de gezagsvoerder worden er dan ook al snel 15, 30 en uiteindelijk stijgen we drie kwartier later op dan gepland.. Een uur of 10 eerder werd ik uitgezwaaid door de bewoners van mijn tweede thuis in Amsterdam. Het zitvlees was dan ook al redelijk op de proef gesteld, maar het geduld en wachten is onderdeel van mijn leven geworden..

Zo’n drie maanden geleden was ik nog in twijfel of ik wel weer wilde studeren, schaakmat gezet door de rederij reisde ik daarom afgelopen maanden elke week af naar Enkhuizen om te bevestigen dat dit niet helemaal strookte met mijn plannen. De warme Cariben achterlatend, grijs Nederland en eindeloze bus/boot/trein reizen naar Enkhuizen worstelde ik me naar de examens toe. Nu zijn er verschillende voordelen aan de eindeloze vrije tijd van een zeeman, zoals het bezoeken van vrienden en familie, het uitslapen, door de weeks iets te lang in het café blijven hangen, een reisje Engeland, mensen kijken, sporten en boeken lezen.. Maar Uiteindelijk ben je aan het wachten op de dag dat je de valreep aan boord haalt, trossen thuis hieuwt en het dek onder je voeten begint te bewegen..

Wachten voor de incheckbalie, de paspoort controle, wachten voor de gate van het vliegtuig en daar wachten voor de douane. Vliegen naar de almachtige Verenigde Staten doe je niet zomaar, zeker niet met een zeemansvisum in je paspoort en al helemaal niet met het vage verhaal dat je 1 tas scheepsbagage mee hebt. Ze vragen nog net niet welke datum de oma van je vriendin geboren is, maar willen verder wel alle landen weten waar je afgelopen 10 jaar bent geweest.. euhem, waar zal ik beginnen? Heb je zelf je tas ingepakt? Is de volgende vraag.. “nee dat doet mijn moeder nog voor me” wil je antwoorden, maar net zulke slimme antwoorden formuleren als zij de vragen stellen is geen goed idee. Voor je het weet mag je de gele lijn volgen voor een geheel persoonlijke behandeling.
Wachten voor je opstijgt en dan wachten op het smakelijke vliegtuigvoedsel, wachten tot je land en dan begint het riedeltje weer overnieuw. Eenmaal geland in Baltimore wachten we nog even op onze bagage en uiteindelijk nog een uurtje op onze huurauto.

Na lang wachten kom ik dan eindelijk aan boord en begint het echte ‘gewacht’ pas, ditmaal in de vorm van wachtlopen.. want aan boord kunnen we er ook wat van, zo hebben wij de: Dagwacht, Avondwacht, Nachtwacht, de Zeewacht, Hondenwacht, 1^e wacht, Voormiddagwacht, Achtermiddagwacht, Platvoetwacht en Gangwaywacht. We zijn ook ingedeeld in de Rode, Witte of Blauwe wacht. Dagelijks hebben we 1 klussenwacht van 4 uur en tenslotte wachten we allemaal weer op de dag dat we naar huis kunnen, eenmaal thuis wachten we weer op de vertrekdatum.

Ik echter, moet in Baltimore nog even wachten voor we het ruime sop kiezen, want we liggen nog 5 dagen langs de kade voor partijen van Randstad. Uiteindelijk mocht het er dan toch weer van komen, we halen de valreep aan boord, hieuwen trossen binnen en het dek begint te bewegen. We zetten koers naar New York wat uiteindelijk maar 35 minuten effectief vliegen was, maar we wel mooi 4 dagen over doen, in.. jawel: Zeewachten.

De aanvulling op de zeevaartschool in Enkhuizen is met succes afgerond, een stuurmansplek op de Stad Amsterdam, daar moet ik echter nog even op…

Martin Verweij