Donker, zo zwart als de nacht alleen kan zijn zonder de gloed van industrie aan de horizon, geen lantaarn die de straat verlicht, geen maan en door de bewolking niet eens het minste schijnsel van een sterrenhemel. Ik sta voorover gebukt over de reling, niet omdat ik zeeziek ben, maar omdat er voor mijn ogen een schouwspel afspeelt wat niet te verwoorden, te filmen of te fotograferen is. De strepen wit onder mijn voeten lijken op een vallende ster aan de hemel, echter zonder dat de meteoriet oplost blijven deze strepen met het schip meelopen, van bakboord naar stuurboord en plotseling uit de diepte omhoog..

15 dagen eerder verlieten we de almachtige Verenigde Staten, nooit had ik zo mijn buik vol van een land als deze. Van het moment dat dit land ontdekt werd tot de dag van vandaag praten de mensen met ontzag over het beloofde land. Het land waar alles vanaf de eerste steen direct goed aangepakt kon worden, waar je in een kast van een huis kunt wonen met een grote tuin, dikke auto, een hond, mooie vrouw en lieve kinderen, 'The American Dream'. Maar in de harde werkelijkheid blijken de hypotheken niet te betalen, hebben de mensen geen verzekering en mist er een sociaal zorgstelsel. ‘Survival of the Fittest' is hier nog steeds in volle kracht en geen bevolkingsgroep is dan ook beter in zichzelf voorliegen als op dit wereld deel: Ik handel met geld wat niet van mij is en waarschijnlijk niet eens bestaat, de oorlog tegen niemand en iedereen gaan we winnen en niemand in de wereld mag kernbommen produceren behalve wij!Private eigendommen zijn prima onderhouden, maar aan overheidsgebouwen is te zien dat deze regering bijna bankroet is, de uit de jaren 50 stammende rotzooi is vervallen en achterhaald. Het heeft weg van een luchtkasteel dat wordt hoog gehouden door mooie zinnen van mannen in pakken en niet op zijn minst het geloof van de inwoners zelf. De problemen zijn te vergelijken met situaties in een derde wereld land en toch blijft iedereen deze wereld macht beschouwen als een voorbeeld van hoe wij het ook zouden moeten aanpakken..De mensen zijn er zelfingenomen geworden, alles moet rijker en groter, het liefst over de rug van een ander.

Groot is het zeker, de wolkenkrabbers in New York krabben echt de wolken. Vanaf de Upper Bay ervaren wij in de vroege ochtend een uitzicht wat de meeste inwoners van New York zelf nog nooit hebben ervaren. Met zonsopgang aan stuurboord en het Vrijheidsbeeld aan bakboord is de skyline van Manhattan nog indrukwekkender dan op de bekende Hollywood beelden. Net zo indrukwekkend is het uitzicht vanaf het Rockefeller center -één van de hoogste gebouwen- waar een kathedraal een klein kapelletje wordt als je naar beneden kijkt en de taxi's speelgoedauto's lijken. Groot is wel het uitzicht over Central Park wat strak en vierkant met al haar groen de grijze sfeer van gebouwen doorbreekt. Via Brooklyn bridge loop ik het financial district in waar je niet om Ground Zero heen kunt, langs de rand staat een kerkje dat de gebeurtenissen van 11 september 2001 overleefde en onderdak bood aan duizenden reddingswerkers in de maanden erna. Op de plek waar de Twin Towers stonden verrijzen nu twee diepe putten als watervallen die het litteken op de Amerikaanse trots symboliseert. Times Square overweldigd aan reclame maar hier hoeven ze in ieder geval geen kerstverlichting meer boven de straten te hangen..

Uitgefeest in de stad die nooit slaapt en afgemeerd in Boston beginnen de taxi's, mensenmassa en de enorme gebouwen te benauwen. Ik verlang naar de rust van oceaan deining, wind verzadigd van zout en het geïsoleerde leven aan boord. Weg van alle Osama's, Obama's en Kadhafi's, rampen en oorlogen. Het glijdt eindelijk allemaal van me af wanneer ik naar de spelende dolfijnen in het donker sta te kijken, door felle beweging in het water moet het plankton haar energie kwijt en fluoresceert waardoor brekende golven op zee licht lijken te geven. Zo ook het spoor wat een dolfijn achter zich laat bij het zwemmen, wat voor een prachtig schouwspel zorgt. Op weg naar Portugal ben ik dichter bij de natuur met al het zeeleven, vogels, dolfijnen, en walvissen, maar verder weg van de werkelijkheid, want zeg nou zelf.. we leven zo langzamerhand allemaal in the big US of A..

Martin Verweij.