'Weet je nog, vorig jaar toen dat gebeurde'? Of, 'ik weet nog wel, toen en ‘vroeger''. Een zinnetje waar ik standaard kriebels van krijg als iemand aan boord weer eens een ervaring uit de oude doos tovert die uiteraard grootser en geweldiger is dan wat jij tot nu toe hebt beleeft, dan al niet aangedikt zoals het een zeeman siert. Nu ik langzaam ook onderdeel van het interieur begin te worden op de Stad Amsterdam betrap ik mezelf steeds vaker op dit zinnetje want de dingen vallen nou eenmaal in herhaling op dit zeilschip.

Ondanks dat mijn reizen de hele wereld over gaan zit er bepaalde regelmaat in het vaarplan van de Clipper, in de zomer houden we het dicht bij huis en is de Oostzee het terrein voor minstens 1 etappe in de Tall-ship race. Het najaar gebruiken we om het schip te onderhouden met een werfbeurt en dagtochten vanuit IJmuiden, tot we langzaam afzakken naar de Canarische Eilanden alvorens de oversteek richting het westen. 's Winters zoeken we de warmte op in de Cariben en kruipen we langs de oostkust van de Verenigde Staten naar het noorden om zo rond mei de Middellandse zee in te duiken en Randstad in Italië en Spanje te bedienen. Je kunt voorstellen dat de Beagle-reis dat aangenaam doorbrak met een rondje wereld. In de anderhalf jaar Clippertijd begint voor mij nu ook de herhaling in te vallen. Valencia met de Malorca, Ibiza en Formatera zijn nog niet veranderd in een jaar, hoewel het schema dit jaar wat strakker in elkaar steekt dan vorig jaar krijgen we een toegang cadeau voor Amnesia, naar het blijkt de oudste discotheek van Ibiza en ook zeker geen kleine of goedkope. Voor twee drankjes leg ik 36 euro neer, maar dan zit er gelukkig ook wel alcohol in. Het heet wel een discotheek, maar circus zou ook een prima verwoording zijn. Geen paarden of olifanten, maar erotische en lichtgevende acts volgen elkaar in rap tempo op. Er is een schuimparty beloofd, maar als die om 5 uur in de morgen nog niet begonnen is geef ik het op en zoek mijn weg naar huis. Naar verluid bleek die party pas om 6 uur te beginnen en dan is om 8 uur werken toch een uitdaging.

De Balearen zijn warm en druk, jawel net als vorig jaar en we zijn aan boord blij om weer koers te zetten naar Lissabon, heel verwent, maar de 3^e keer in een jaar.. Van het moment dat we de beschutting van Gibraltar met zijn trotse Apenrots voorbij zijn begint het schip haar boeg steeds verder in de golven te duwen. Het Canvas begint na maanden Middellandse zee weer op te rekken en het vuil wordt weggespoeld door zout zeewater. De stoffige blik van de bemanning wordt weg geblazen terwijl iedereen breed lachend zich weer staande probeert te houden aan dek. Net als vroeger, maar dan ook echt heel vroeger, zeilen we Cabo Finister voorbij en barst de Portugese Noord pas echt los. Met windkracht 6 zetten we steeds meer zeil en met 8 beaufort halen we het weer weg. Met zulke windkracht komt er nogal eens wat spanning op de lijnen, bij het uitvieren onderschat ik dan ook de kracht van de natuur en brand het polyester een lelijke streep in mijn handen. Met één pootje in het verband bereiken we zonder verdere schade Ponte de Abril, waar we onze trossen aan de Portugese bolders toevertrouwen.

Wanneer ik bij schemer en donker door de nauwe straatjes van Lissabon loop verdringt ze bijna Valencia van de eerste plaats. Het mooie aan de stad is dat ze is gebouwd op een helling, zodat een volgende straat meestal ter hoogte van de dakgoot van lager gelegen huis loopt. Kleine huisjes met oude, gebruinde, rimpelige dametjes met hoofddoekjes voor de deur, steegjes, trappen, bruggetjes en een labyrint aan weggetjes maken de stad uniek, natuurlijk en zo heerlijk welkom om doorheen te lopen. Ik waag me nog even heel toeristisch in Elevador de Santa Justa de beroemde lift naar een hoger gelegen straat, maar dat blijkt de 3 euro's absoluut niet waard, bovendien wordt me in het echte centrum wel 20 keer hasj of weed aangeboden van kwaliteit die ik niet eens zou willen proberen. Dus beperk ik me weer tot de wijk Alfáma waar Lissabon nog echt Lisboa lijkt te zijn..

Na twee van die beruchte korte nachtjes in de haven hakken we weer tegen de Portugese noorden wind in. Op weg naar IJmuiden bonkt mijn hoofd en blijft mijn hand branden, maar och ik zal niet klagen want wij hebben nu een stalen schip en tja:

‘vroeger' waren de schepen van hout en de mannen van staal...

Martin Verweij