Mijn ogen branden terwijl ik het zout uit mijn wenkbrauwen en wimpers borstel. Een plens zoet water doet mijn huid weer samen trekken terwijl mijn haar nog aanvoelt als stro. Ik hou me staande in het stuurboordstoilet als het schip haalt en giert. Net van wacht, komen mijn rug en spieren weer tot rust terwijl buiten de wind en zee verder doorraast. We zijn net zonder kleerscheuren Biskaje doorkruist maar eenmaal op de Atlantische oceaan -op weg naar Porto in Portugal- ontmoeten we een lagedrukgebied dat iets dieper blijkt dan verwacht. Als we om 12 uur aan onze rode wacht beginnen loopt de windmeter langzaam op naar de 38 knopen om niet te stoppen voor de 45. Met twee wachten trekken we zeil weg en doeken het op, maar die grote verhalen zijn reeds bekent..

Een maand eerder zocht de Stad Amsterdam haar thuishaven op om voor een periode van 3 weken eens goed onder handen te worden genomen. Tweemaal in de 5 jaar dient een zeeschip droog te vallen voor inspectie en automatisch een frisse verflaag. Aan de Oranje Werf in Amsterdam-Noord blijft het daar niet bij: het roer, schroef en schroefas worden los gehaald, de watertanks worden schoongemaakt en ontroest, twee ruimtes worden gezandstraald en geschilderd en daarvoor ontstaan er 5 gaten in de huid. Aan dek wordt druk gelast, gezaagd en getimmerd, het schip wordt voorzien van internet en we demonteren giek, gaffel, begijnra en de kluiverboom voor een onderhoudsbeurt 'op de vloer'. Dat laatste betreft wat meer kennis van het tuig terwijl voor andere werkzaamheden veel bedrijven van buitenaf worden aangetrokken.

In een tijdsbestek van 2 dagen veranderd de Clipper van lux zeilschip en parel van Randstad in een onoverzichtelijke werkplaats waar in elke hoek wordt gewerkt. Het tuig verplaatst samen met mij naar een loods. Uit de wind en regen, beschut in de dampen van las en slijpwerk vernieuwen we staand en lopend want, wat veel praktisch zeemansschap met zich meebrengt. Staaldraden moeten gesplitst en bekleed worden, lijnen krijgen nieuwe bindsels en alle rondhouten krijgen een nieuwe laklaag. Ik waan me een beetje terug in de tijd, werkend aan de lelievletten van scouting alhoewel de zaken nu wat grootser zijn.
Langzaamaan begint het dagelijks bestaan me te behagen als ik 's morgens vroeg richting mijn werk fiets en in de avond terug naar vriendin en huis omdat dat maar 20 minuten uit elkaar ligt. Hoewel het 9 tot 5 bestaan me nooit heeft getrokken en tijdens mijn schooltijd ook absoluut niet het juiste ritme was kan ik nu toch inzien dat 's avonds thuiskomen en bankhangen enige charme heeft. Helaas zijn de dagen iets langer en zit er voor mij geen weekend in, als op het einde van de werfperiode de tijdsdruk ook nog wat hoger wordt zijn die avonden bankhangen bekort tot een half uurtje.

Nadat de 5 gaten weer netjes dichtgelast zijn loopt het dok langzaam vol water en blijft de Clipper hopelijk ook voor de komende 2 jaar weer waar ze hoort: in het water. Het werk is echter nog niet gedaan, het schip dient weer klaar gemaakt te worden voor zee en het grote opruimen en schoonmaken kan beginnen. Een testvaart verloopt nog niet helemaal vlekkeloos, maar daar is het uiteindelijk een testvaart voor en hoe groot de berg werk ook lijkt, uiteindelijk is het dek weer leeg en gewassen, zijn de bedden weer opgemaakt en het koper gepoetst zodat we gasten kunnen ontvangen op onze reis naar het zuiden.

Nu ik in de spiegel naar het woest verwaaide hoofd sta te kijken denk ik aan de avond voor vertrek, toen ik door de havens van IJmuiden terug liep van de enige trieste zeemanskroeg. Waar de potige barvrouw met de gasten meerookt, bier uit flesjes wordt gedronken, de klanten hun barkruk beter kennen dan hun eigen keukenstoel, iedereen gekleed gaat in overall en werkschoenen, met zwarte ongewassen handen hun bitterballen niet nuttigen maar naar binnen werken en met zware stem nog eens hun zeemansverhaal over dat schatje in een ander stadje uit de doeken doen.

Terwijl het licht van de vuurtoren over mijn gezicht glijdt, ik me schrap zet tegen de zeewind die naar rottende vis ruikt en zeemeeuwen luidkeels vechten om niets weet ik het weer.. Ik ben zeeman, echter een die wel van thuiskomen houdt en zeemansverhalen op internet schrijft, natuurlijk nooit zeeziek is en zout uit zijn wenkbrauwen kan eten.

Martin Verweij