Een kust bezaait met scheepswrakken, verroeste vissersbootjes voor anker en een grote olievlek op het wateroppervlak, het nodigt allemaal niet echt uit. Maar voorbij deze bevuilde kust steken de fris groene bergen scherp af tegen het blauwgrijze water van de Caribische zee en kleuren de geel, rood, zwarte bootjes mooi bij het geheel. Met licht vermoeide ogen vanwege de nachtwacht stappen we de sloep uit die ons van de ankerplaats naar een geïmproviseerde stijger brengt, beschut achter een van de wrakken. Na vier stappen aan wal -op zoek naar een auto verhuurbedrijfje- valt er al snel iets op, er klopt iets niet, er is iets vreemds..

Ondertussen dat mijn collega en ik het eiland verkennen zal de Clipper van Portsmouth naar Roseau varen wat allebei aan de westkust van Dominica ligt, beschut van deining en oceaan.
Eerst kijkt de roetzwarte man van het verhuurbedrijf nog wat moeilijk als we dit proberen uit te leggen, maar gelukkig heeft zijn zus een hotelletje in Roseau waar we de auto dan moeten parkeren en de sleutel bij haar kunnen afgeven. 210 dollars alstublieft, tja das nogal wat voor een dagje auto huren, is het niet dat het easy Dollars zijn, te gebruiken op 11 Caribische eilanden en na het omrekenen blijkt dat ook de koers redelijk easy is.

We krijgen een 3 deurs Suzuki jeepje en na een rondje rond de auto om te controleren op schade ziet het er naar uit dat één schrammetje meer of minder niet zal opvallen: de rechter voorlamp ligt er uit, de spatkap linksvoor is er niet, de bumper achter hangt er ook een beetje bij, binnen hebben de banken weinig bekleding meer en het stuur zit aan de verkeerde kant. Nouja, de verkeerde kant... dat blijkt dus al niet te kloppen op dit eiland: ze rijden links. Voor alles is een eerste keer, zo ook auto's huren, links rijden en een automaat -waarbij de rem geen koppeling is, wat mijn voeten maar niet willen begrijpen. Al bij de eerste bocht wordt er vrolijk getoeterd en kijkt iedereen ons enigszins bedenkelijk en vooral erg donker aan, want als blanke westerling en met een blonde collega val je hier toch een beetje uit de toon.

We besluiten naar de oostkust te rijden en die tot halverwege het eiland te volgen langs Londonderry bay en het imposante Pagua Bay, waar veel opnames van Pirates of the Caribbean zijn gemaakt. Vandaar gaan we dwars door het zogeheten Central Forrest Reserve naar het westen, niet de meest voor de hand liggende, maar wel de mooiste blijkt. Hoe verder we rijden over de slingerende weg langs bergen, heuvels, huisjes, hutjes en landhuizen, hoe meer er naar ons wordt gekeken. We vinden uit dat het getoeter niet alleen voor de vrolijkheid is, maar om te waarschuwen dat de toeteraar met fikse snelheid door een onoverzichtelijke bocht gescheurd komt. Met een rotswant links en diepte rechts zijn er maar weinig andere uitvluchten dan op de rem stappen en de snelheidsduivel langs te laten vliegen.
Hoewel het wegennet niet zo ingewikkeld is op een eiland als dit, zoeken we de afslag om het Cental Forrest in te rijden. Waar we uiteindelijk uitkomen is een keuze van links, waar een van de weinige borden ons verteld dat die weg onderbroken is. Of rechtdoor waar werkzaamheden gaande zijn, maar die wel begaan baar is...
Het wordt een hobbelige rit waarbij het maar goed is dat we in een jeepje zitten en geen flauwe gezinswagen. Zo is de weg letterlijk weg en is alles hobbel, bobbel en put, dan is er voor 200 meter weer asfalt en voor je het weet is er een stuk van de weg verdwenen door een modderstroom. Of we nu echt de goede weg hebben gekozen weten we pas als we het bordje Central Forrest Reserve tegenkomen. Hoewel het een Reserve genoemd wordt wonen er wel mensen en staan er kasten van villa's te koop.
Dan opeens gebeurt het, de weg is voltooit, er is glad asfalt en belijning. Opeens kunnen we 50 km p/u rijden en komen we misschien toch nog wel op tijd in Roseau. Want we wilden toch wel graag naar dé toeristen plek van Dominica: de Trafalgar Falls. Twee watervallen die ook wel de tweeling wordt genoemd. Voorbij het fototerras -waarbij de groothoek van mijn camera toch niet groot genoeg is- lopen we nog een bergtrapje af tot we opeens tot onze enkels in een zwavel bron staan, niet dat ik me daar op dat moment van bewust was want het was vooral bijzonder warm. Als kinderen klimmen we over grote rotsen afgestompt door het water, weer en wind tot we onder de waterval zijn. Daar is het wachten tot de rest van de toeristen hun tourbus terug naar het cruiseschip moeten halen en we ongestoord even kunnen poseren onder het kletterend geweld van verfrissend water en zwaartekracht.

Eenmaal op een steiger in Roseau vis ik twee lauwe biertjes uit mijn tas en terwijl we zitten te wachten op de sloep gaan mijn gedachten uit naar het vreemde, het ‘Iets' wat niet klopt op dit eiland. Behalve dat ze links rijden en het warme bronwater gaan mijn gedachten uit naar de mensen die er wonen. Het is letterlijk een paradijs, altijd mooi weer, warm maar ook groen, vruchtbare grond en veel zoet water. Maar de samenstelling van mensen klopt niet. Nadat Columbus het eiland in 1493 op een zondagmiddag ontdekte noemde hij het Doménica wat niets meer en minder dan zondag in het Italiaans betekent, onze Christopher was ook een beetje door zijn repertoire namen heen waarschijnlijk. Vervolgens verzetten de originele bewoners zich tot op het bot, maar ook zij moeten zich als laatste eiland van de Cariben over geven aan de westerse en katholieke standaarden. Van Spaans wordt ze Frans en is uiteindelijk tot 1978 in Britse handen. Deze nationaliteiten gemengd met Afrikaanse slaven geeft een mix waar al jaren geen stabiele overheid mee gevormd kan worden. Toch zijn het die westerlingen die met drijvende flatgebouwen dit eiland en haar watervallen komen voorzien van rijkdom: het Toerisme.

Ooit heette het eiland Waitikubuli wat 'Groot is haar Lichaam' betekend. Hoe hard de Caribs ook voor haar Lichaam hebben gevochten en hoe mooi het ook is, ze zal nu gevoed moeten worden door cruiseschepen, Easy en US Dollars..

Martin