Een volle voormast, volle grote mast maar de kruismast blijft vandaag onbewogen vierkant staan. We zeilen eerst nog plat voor het laken maar bij 40 graden koerswijziging lopen we halve wind en met een knik in de schoot aangebrast over een bakboordshals toch mooi 8,5 knoop. De Britse Maagden Eilanden doemen voor ons op. Geen ander aanzicht dan de rest van de Caribische eilanden met haar uit het water groeiende bergen, groen begroeit en rotsen afgewisseld door strandjes langs de blauwe zee. Toch wordt dit een van de mooiste stukjes zeilen, we duiken ergens tussen de eilanden Sopers-Hole in. Met vijftig meter water aan stuurboord, alsook aan bakboord zeilen we bijna voltuig dit S-vormig stroompje in.

Vandaag is het dek van mij, 10 deckhands staan tot mijn beschikking om te zorgen dat we niet bij Brad Pitt naar binnen zullen varen, die het zich nu eenmaal kan veroorloven hier op een rotspunt zijn vakantie kasteel te bewonen. Weliswaar zal hij ook genoeg bezitten om het weer te restaureren, maar ik bespaar me liever de rompslomp van gebroken masten en schipverlaten met 30 minder mobile gasten aan boord. Dus iedereen krijgt een plaats toegewezen: De witte wacht bekommert zich om de voormast en de daarbij behorende kluivers, terwijl de blauwe wacht zich bij de grote mast houdt. De kruismast blijft weer eenzaam en hulpeloos achterop. Zelf zal ik van de brug het commando op de juiste plaats laten uitkomen, want roepen over dek doen we niet tijdens een cruise, daar worden gasten gespannen van omdat het de indruk wekt dat er iets misgaat.

Soepeltjes brassen we ons er doorheen, van bakboord naar vierkant, naar twee streken over stuurboordhals. Net als we denken er doorheen te zijn en we met z’n allen Angelina Jolie proberen te spotten krimpt de wind en als zeilers ergens niet van houden zijn het klappende schoten en bakstaande zeilen, dus jammer van Angelina maar wij houden ons weer bezig met onze dame en brassen nu scherp aan over stuurboord. Recht voor ons nu op 3,5 mijl ligt Jost van Dyke op ons te wachten en wij denderen er met mooi 9 knopen op af. Tijd om vooruit te kijken en 3 man de mast in te sturen om de boel op te doeken terwijl de overige handen het Scheizeil en brammen laat zakken. Maar ze blijkt er plezier in te hebben en valt bijna niet te stoppen, ook het Grootzeil en de fok worden opgegeid. Ze begint wat te temperen maar ze wil nog steeds. Dan vallen ook de bovenmarsen naar beneden, nu kunnen de ondermarsen niet achterblijven zodat we enkel nog met stagzeilen onze ankerplaats naderen. Vanaf het moment dat de laatste neerhaler is belegd beginnen we met het optuigen van het zwemplatform en voorbereiden van de sloep zodat de gasten zo snel mogelijk een verfrissende duik in het Caribische water kunnen nemen. Alhoewel ik zelf zwem in mijn T-shirt van het zweet en eigenlijk meer toe ben aan zo’n duik buffelen wij nog even door. Nog meer man de mast in om de zeilen opdoeken wat -geloof me- een hele klus is en zelf stap ik zelf met 1 blije matroos de sloep in.

Wanneer al het zeil weggetrokken is en het anker houdt, veranderd het schip weer van zeilschip in cruiseschip en is helaas het grootste plezier voor ons voorbij. Maar als sloepengast blijf je een beetje kapitein van je eigen wil, het ergens tijdens mijn schooltijd behaalde papiertje komt nu maar wat goed van pas. Niet iedereen mag met die sloep varen volgens de reglementen, dus ontvluchten wij het moederschip en varen met een bootje vol gasten naar een afgeladen tropische strandje 2 mijl verderop.

3 uur later, roodverbrand en uitgedroogd weer terug aan boord komen er 9 net zulke rode hoofden uit de mast naar beneden. Gelukkig komt er uit onze tapkast niet enkel bier, maar ook gekoeld drinkwater waar wij overdag gretig aftrek van nemen. Erg lang kunnen we niet afkoelen, want over het hoofddek moet nog een tent gespannen worden. Oefening baart kunst, dus drie kwartier later kunnen onze gasten droog dineren waar het vanmiddag nog vol lag met lijnen en zweet over het dek spoelde. Tafels en stoelen is wat nog ontbreekt om aan te eten, net als verlichting, een laatste lap over het houtwerk om het zout weer te doen verdwijnen, de service dekt de tafels en wij varen intussen de gasten weer terug van wal naar schip.

Om zeven uur is het dan zover, alles is opgeruimd, aan kant en de zon is onder. Klaar met het gezweet? Nee, Joost van dyke staat bekent om zijn Foxy’s strandbar, naast het politie bureau en souvenirs winkel ook het enige zinnige op dit strandje. Omdat het politie bureau nu eenmaal minder gezellig is dan de bar, zweet ik die dag daar mijn laatste liter zweet.

Morgen weer een dag op de Clipper, Morgen weer een dag in de Cariben..

Martin Verweij.