Dit is de plek waar de krachten en momenten met je maag spelen, waar je voeten van het dek komen als ze zich losscheurt van de golftop en waar je tweemaal zo zwaar bent wanneer ze zich weer diep in die golf boord. Hier klappen de ankers bij iedere golf tegen de verstevigde romp wat je slapeloze nachten bezorgt en het is de frontlinie voor zout, water en wind. Hier slaan de schoten als zwepen en breken de blokken als lucifer stokjes. De man of vrouw die hier staat zal kieuwen achter de oren en armen als staaldraden moeten hebben, hier neemt de wind je adem weg en laat de kou je lippen barsten.

Na 2,5 maand Caribische eilanden klimmen we eindelijk naar hogere breedte, geen cruises meer van strandtent naar palmboom. Geen ankers meer ophalen en de sloep blijft voorlopig aan boord staan. We zetten koers naar Puerto Rico voor de Amerikaanse inspectie door de kustwacht. Het schip en haar bemanning dient zich nu eenmaal te houden aan de regels die gelden in het land van leiders die bang zijn voor zichzelf, zonder dat ze dat door hebben. Het positieve punt uit dit alles is dat we zeker eenmaal per jaar heel kritisch naar veiligheidsmiddelen en scheepsorganisatie kijken, waardoor plotseling alles mogelijk is. Behalve veiligheid zal de Amerikaanse overheid ook ergens in de VS komen controleren hoe het gesteld staat met de hygiëne aan boord. Omdat deze controle onverwachts komt zullen we ten alle tijden op onze hoede moeten zijn en zodoende heeft de complete bemanning bij het verlaten van de VS zeker last van smetvrees. Het wassen van handen dient te geschieden met veel zeep gedurende 20 seconden -precies de lengte van 'happy birthday'- onder warm water, bij het afdrogen gebruiken we enkel papieren doekjes waarmee we ook de deur moeten openen. Gevolg is dat de bemanning al zingend met rood verband en gerimpelde handen het toilet uit komt. Dit Blog is te kort om alle achterlijke regels uiteen te zetten, maar het stelt toch teleur wanneer je bij het bestellen van een slap broodje bij de Subway de werknemer zijn neus ziet afvegen en vervolgens alles met blote handen in je broodje ziet duwen terwijl je zelf je appel moet zien te eten zonder hem aan te raken.

San Juan daarentegen blijkt een erg aangename stad te zijn. 80 procent van de bevolking spreekt geen woord Engels en hebben geen stemrecht in de VS. Daardoor waan je je eigenlijk meer in Spaanse sferen, voornamelijk door de typische gebouwen en sfeer die er heerst op straat. Niet vreemd als blijkt dat Puerto Rico 390 jaar onder Spaans gezag stond. Bij het binnen varen van de haven blijkt hoe dierbaar dit eiland de Spanjaarden was. Bij het oversteken van de Atlantische Oceaan vanaf Europa was Puerto Rico het eerste eiland wat een beschutte haven bood en waarbij het eiland de dorstige zeelui voorzag van vers drinkwater. Reden genoeg om het enorme fort El Morro te bouwen wat nu de skyline van San Juan bepaald. Tot vier keer toe lag de stad onder vuur, in 1625 kwam Boudewyn Hendrick met zijn Hollandse troepen tot in de stad maar moest na een maand belegeren toch het onderspit delven. In 1898 lukte het de VS Puerto Rico toe te eigenen na enkel 113 dagen oorlog. Dit betekende tevens het einde van de Spaanse bezetting in de Carib. Daarmee is echter het Spaanse bloed niet verdreven en ondanks dat ze in de enorme Amerikaanse auto's rijden waan ik me in een aangenaam stukje US of A.

We komen niet helemaal zonder kleerscheuren door de inspectie, maar mogen eindelijk toch koers zetten naar Miami waar voor ons het jaarlijkse VS programma begint. Uiteraard spreekt Miami redelijk tot de verbeelding voor wie Amerikaanse films kijkt. Behalve het aangename klimaat hebben we in alle opzichten de Cariben verlaten, de wegen zijn glad en recht, de gebouwen groot en de stoep geveegd. Vergeleken met mijn eerdere ervaringen van Amerikaanse steden is ze ook erg schoon en gemoderniseerd. Maar strand blijft strand en och, ook het water is er zout, dus Miami Beach voldoet niet helemaal aan de verwachtingen. 'Bin there, Done That' is de standaard zin in dit soort gevallen, afgetekend op het lijstje en op naar het volgende avontuur.

En er zal genoeg avontuur zijn in de toekomst want mijn ‘tijd voor de mast' is voorbij. Met het tekenen van mijn 3^e stuurmanscontract blijft varen op de Clipper een grote uitdaging en in plaats van uitvoerder word ik manager. Geen zout meer in de wenkbrauwen of brandblaren van de lijnen, maar zachte handjes van het toetsenbord. Met mijn ervaring van de afgelopen anderhalf jaar hoop ik die functie naar believen uit te voeren en te blijven genieten van zeilen, reizen en opdoen van indrukken met een handvol bijzondere zeelui.

Martin Verweij