Meters hoog glas, strakke straten vol maatpakken en snelle voeten. 70 jaar geleden nog bevolkt door havenarbeiders, nu vol met maatpakken, mantelpakjes en hoge hakken. Lagen de schepen hier vroeger nog weken in het dok, nu gaat het leven hier snel, sneller, snelst. Het geld ging hier nog handjeklap van handelaar naar handelaar, nu via een satellietverbinding van Beijing naar Singapore en New York op de bankrekening van de gelikte zakenman die zo veel tijd in zijn kantoor doorbrengt dat er geen meer over is om van te genieten. Nu ik aankom met een schip dat heden en verleden mixt en bewegingen traag maar doelgericht plaatsvinden, valt het me op dat iedereen zo snel loopt, niet op zijn voeten let, maar op zijn of haar I-phone en als ik niet beter wist had ik kunnen denken dat ik in het olympisch trainingskamp van snelwandelaars beland was.

We komen aan in London na zeven intensive weken als nieuwe 3^e stuurman en drukke programma’s. De Clipper zal 3 weken aan de kant blijven liggen, maar gelukkig zonder mij. Ik duik de metropool in op weg naar mijn oude schoolvriend voor een avondje Blonde Leffe’s en een algemene beschouwing van ons expat bestaan.

Vier weken eerder zag ik hem nog wit wegtrekken op het achterdek van de Clipper tijdens een familiereis, dat noem je natuurlijk echte vriendschap, om ziek van te worden. Dit geldt minstens voor zijn broer en dat zeg ik niet alleen omdat hij bier brouwt (hoewel dat soms wel een gunstige bijkomstigheid is). Om de club compleet te maken namen ze hun vader mee waar ik al de zekere uurtjes mee op het water gezeten heb, maar in die dagen nog nooit zo stil heb meegemaakt. Ook vader en moeder die ondanks de wilde verhalen op dit blog buitengaats durfde te gaan met hun zoon, er mag gezegd worden dat mijn zeebenen niet helemaal ervenloos zijn overgegaan in de familie. Van Napels onderlangs Sardinië naar Barcelona, met weinig wind maar wel prachtig weer en een bijzonder gevoel omdat die week even mijn twee levens door elkaar liepen, niet synchroon en toch ook niet vreemd. Die week bleek er geen einde te komen aan de vragenstroom en ik ben overtuigd ze nog niet allemaal beantwoord te hebben.

Met voor het 3^e jaar op rij 2 weken op en neer te tuffen tussen Ibiza en Formentera is de inspiratie redelijk op, net als elk jaar is het druk, warm en vermoeiend om nog tot 6 uur in de ochtend de benen uit je lijf te dansen tussen de bezwete, strakke en soms schaars geklede lichamen. Tijd om zo snel mogelijk koers naar de stad van de port in Portugal te zetten, haar voorstadje Leixoes waar wij afmeren is weinig bijzonder als je niet weet wat daar allemaal voor moois kan ontstaan en voor je het weet zeil je Brest in Frankrijk binnen, na de hoge temperaturen in de middellandse zee geeft Brest wel beschutting voor de zeelui maar blijft ze grijs en kil. Voelde ik me 2 jaar eerder nog de machtigste zeeman terwijl ik zeil stond los te knopen in wilde zeeën (zie: Macht … op dit weblog), nu staan mijn aderen stijf van de adrenaline wanneer ik “mijn” bijna volgetuigde Clipper de baai van Brest binnen stuur als officier.
Voor me een wit schuimend meer dat vol ligt met grote en kleinere zeilschepen waar geen orde in lijkt te bestaan. Het na- en tegelijk- voordeel van het grootste schip in de baai is dat iedereen op je af stevent om dat mooie schip eens van dichtbij te bekijken, maar ook weten dat jij de grootste bent en het vraagt dan ook een stel stalen zenuwen om je koers en vaart te behouden en hopen dat de Fransen nog niet te veel wijn naar binnen hebben gewerkt die middag. Zoals in elke baai zul je eens moeten keren en dat vergt met een dwars-getuigd-volschip nogal wat commando’s en als er precies op dat moment een televisie helikopter boven je hoofd hangt is het moeilijk om te blijven lachen naar het vogeltje..

Nu is het inmiddels weer september en zit mijn verlof er weer op. Mijn leven bestaat uit blokken van verlof en werk, leven thuis en leven aan boord. Vaak intensive blokken leven die soms eindeloos lijken te duren en wanneer je er op terug blikt razendsnel voorbij zijn gegaan. Als ik terug denk aan die gejaagde voeten in London en de snelle ontwikkelingen in mijn leven zie ik daar veel overeenstemming in. Hoewel ik niet enkel op mijn I-phone loop te kijken is het nog altijd gevaarlijk om te struikelen en te vergeten zo nu en dan een stukje op dit blog te schrijven bijvoorbeeld. Nu hoef ik er gelukkig geen Olympische sport van te maken, maar die twee levens kosten toch een hoop tijd.

Martin Verweij