Terwijl de tourbus met knipperend grootlicht op ons af komt gedenderd, brult de motor als een leeuw in zijn hoge toeren. Onze chauffeur zit op de verkeerde weghelft en de vrachtauto links van ons tuft rustig verder. Hij wordt ondertussen ook ingehaald door een colonne scooters waardoor uitwijken naar de berm voor hem geen optie is. Met de aantrekkingskracht van twee magneetpolen komen de bumpers van de tourbus en ons Toyota busje dichterbij. De snelheid van hem en ons lijkt de relatieve snelheid kwadratisch te doen stijgen en terwijl ik mijn wiskunde leraar weer voor de zoveelste keer de grafiek op het bord zie tekenen duwt de agressieve Indonesiër de neus van ons busje voorlangs de vrachtauto. Ik zie nog even het begin van mijn leven aan me voorbijgaan zoals dat hoort te gaan als je de dood in de ogen kijkt, maar zelfs de spiegel en het achterlicht is niet geraakt...

Er is nog maar een half uurtje voorbij van onze 12 uur durende tocht van Yogjakarta naar Bromo en nu al heb ik alle goden van het hindoeïsme aanbeden, heb ik God om vergeving gevraagd dat ik zo weinig naar de kerk ga, Allah om hulp gevraagd en mezelf beloofd me in de leer van Boeddha te verdiepen. Aangezien al deze geloofsovertuigingen in dit land een duidelijke rol spelen hoop ik dat er toch wel eentje zal kunnen zorgen ons veilig terug op Bali af te leveren, in de chauffeur heb ik weinig vertrouwen want die is al aan zijn volgende inhaalmanoeuvre begonnen.

Vanuit Amsterdam vertrokken via een korte tussenstop op Singapore landen we in Denpassar, te Bali, Indonesië. We zoeken onze toevlucht op de Gili eilanden, wat eigenlijk dubbelop is omdat Gili eiland betekent. Gili Trawangan is de grootste en dat is nog steeds in 2 uurtjes rond te fietsen, met witte stranden, palmbomen, bruine mensen en blauw water is het een paradijs, niet voor niets dat het vol zit met toeristen. Auto's rijden er niet, alles met paart en wagen of de fiets, nog maar sinds een paar jaar is er stroom op het eiland, de hotelletjes en duikscholen schieten dan ook als kool uit de grond nu dit als het Caribische vakantie oord van zuidoost-Azie wordt beschouwd.
Ik maak hier mijn eerste duik en ondanks wat problemen met het klaren van mijn oren lukt het met de juiste geduldige instructrice om mijn diploma te halen zodat ik nu ook samen met Ilse de wereld onderwater kan ontdekken.

Na onze luxe uitrust vakantie beginnen we echt met backpacken, door vanaf Bali het vliegtuig naar Jakarta te nemen. Als vroegere handels metropool van de VOC verwacht ik veel van deze stad, ondanks alle teleurstellende verhalen blijven we hardnekkig zoeken naar 'ons' Batavia, maar behalve een kopie van de ‘Magere brug' uit Amsterdam over een stinkende sloot die de tropische Amstel moet voorstellen vinden we er bar weinig Nederlandse invloed. Het is er druk, het stinkt en niemand is echt blij toeristen te zien, we worden enkel belaagd door de eindeloze verkopers van prulsouvenirs. Na 1 dag vluchten we de stad uit door met de trein richting Bandung te reizen, hoewel het landschap nog wat tegenvalt zien we hier de eerste rijst velden en terrassen zoals beloofd in de reisgidsen.

Eenmaal in Bandung worden we bij ieder hostel al lachend aangekeken en krijgen we keer op keer de mededeling dat het vol zit.. we verdenken de locals op den duur zelfs van discriminatie tot we onze toevlucht vinden in een (uiteraard) duurder hotel. Deze miljoenen stad heeft ook weer de talloze brommertjes, auto's, bussen en smalle voetpaden. Een lichtpuntje is dat we hier enkele beter onderhouden koloniale gebouwen vinden, wat onze zoektocht naar het verleden wat bevredigd. Ik kan Bandung echter niet zo gauw mogelijk verlaten en ben blij dat we na de volgende treinreis in Yogjakarta aankomen waar we maar weer een hostel geboekt hebben om geen tijd te verspillen aan het zoeken (echte backpackers dat we zijn).

In en rond Yogjakarta is een hoop te zien, de Borobudur, een eeuwen oude Boeddhistische tempel opgetrokken zonder één laagje cement en in middels al 3 keer gerestaureerd als gevolg van verschillende aardbevingen. Op dezelfde dag bezoeken we de Pramanan wat nog eens twee eeuwen ouder is en voornamelijk Hindoeïstisch. De sultan van deze streek heeft dan ook maar de gulden middenweg gekozen door in allebei een beetje te geloven, dat is weer lekker Hollands denk ik tevreden. Zijn waterpaleis is echter minstens zo goed bekeken, vanuit zijn raampje overziet hij zijn Harem waarna hij er eentje kan uitkiezen om mee te vertoeven in zijn privé zwembad. De huidige Sultan echter moet mee met zijn tijd en heeft netjes 1 vrouw.

Om niet overgeleverd te zijn aan de verwarrende verkooptechnieken van de Javanen, boeken we een trip via de vulkanen Bromo en Ijen terug naar Bali. Nog onder de indruk van Bromo en zijn weidse aanblik bij een opkomende zon is de vulkaan Ijen de overtreffende trap. We stappen twijfelend om 1 uur 's nachts achter op een stel scooters om nog in het donker af te dalen in de krater van deze slapende vulkaan. Diep in de krater wordt zwavel gewonnen op de ouderwetse mannier, mannen lopen met twee mandjes naar beneden om ze daar te vullen met 90 kilo zwavelbrokken en vervolgens weer de krater uit te kruipen. Dit lukt ze twee maal per dag, of misschien hebben ze voor 180 kilo giftig spul genoeg verdient, althans ik doe het ze niet na. Wij zijn er dan ook niet voor de zwavel zelf maar voor het blauwe vuur -wat indrukwekkend brand als een enorm gasfornuis onder lage druk- boven de zwavel stroom die langzaam het meer in loopt. Erg lang is het er niet uit te houden want waar iets brand is rook en terwijl we iets hoger klimmen wordt langzaam de omvang en wildernis van de krater duidelijk. Wanneer de zon op komt kleurt de zwavel geel, blijken de rotsen lichtgrijs, rood en zwart, dit alles steekt af tegen het turquoise van het zwavel meer. Behalve de prachtige wandeling en natuur is het lekker een beetje af te koelen op 2800m hoogte. We kijken over de wolken naar rode lava die uit een andere krater lijkt te stromen en ademen de echtheid van het land op.

In tegenstelling tot het Westen besluiten we dat het Oosten onze reis meer dan de moeite waard maakt. Tot we onze chauffeur weer zien en die zijn voet op het gaspedaal zet. Terwijl hij ons naar het puntje van Java brengt doe ik mijn best niet mee te kijken hoe hij elke keer de goden weer uitdaagt. We nemen uiteindelijk in een heftige woordenwisseling afscheid, hij in het Indonesisch en ik in een taal die iedereen kent van Hollywoodfilms, hoewel 'Terimakasie' dank u wel betekent, komt het Engelse 'F-woord' meer van pas.

Ubud op Bali verwelkomt ons met rust en een meer uitgebreide Engelse vocabulaire zodat we bijkomen van (tja maar..) anderhalve week, maar toch indrukwekkende cultuurreis over Java. We zoeken tenslotte nog even onze toevlucht op Lembogan een ander eilandje naast Bali voor een duik en om op te laden voor ons volgende avontuur: Nieuw Zeeland.

Martin Verweij

Om te controleren in hoeverre dit verhaal nu overdreven is kunt u terecht op de volgende pagina:

johoilseleonoor.waarbenjij.nu