Mijn ademhaling gaat zwaar terwijl we stap voor stap omhoog lopen. Ik kijk naar de hielen van Ilse haar schoenen en de beestje die verward weg schieten door het plotselinge schijnsel van mijn hoofdlamp. Door de smog krijgt het licht van de straat lantaarns onder ons halo en ondanks dat we op dit vroege uur de hitte ontwijken begin ik al weer te zweten. Als we eindelijk bij de ladder komen begint het te schemeren en ontwaard zich van rechts naar links een solide bouwwerk. Waarschijnlijk een stuk gemakkelijker dan Chinggiss Khaan beklimmen we de ladder aan de noordkant van dit immense bouwwerk en als we bovenop de muur staan zijn we pas echt in China..

Het wordt een verrassing voor ons. Altijd al bang voor de hordes camera’s en i-pads (die nog groter lijken in de handen van de kleine mensen) valt de sfeer in de wereldse stad Beijing reuze mee. Het centrum van deze stad is beter georganiseerd dan bijvoorbeeld Moskou en we worden gelijk op de feiten gedrukt: deze mensen zijn al lang niet meer zo dom zijn als wij in het westen maar wanhopig blijven denken. Ondanks dat de stad gebukt gaat onder een dikke laag smog bloeien er de mooiste bloemen in de parken, rijden overal elektrische scooters en is ziet alles er gezond uit. Iets minder gezond is de hitte, binnen 2 minuten ben je immers al weer toe aan een douche.

We overnachten in een Hutong, wijken met smalle straatjes en ontelbare winkeltjes, eettentjes en cafés. Ons bezoek aan de verboden stad valt lichtelijk in het water tijdens een uren durende regenbui. Overigens was de regen geen probleem, maar als de stroom inheemse bewoners allemaal hun paraplu open klappen ter hoogte van je ogen blijft er weinig over om van te genieten. Ruimte temeer bij het enorme Olympische park, helaas blijkt de “watercube” (het beroemde zwembad) gesloten vanwege een of andere ‘decoratie’ zodat een verkoelende duik er niet inzit. Wel aanschouwen we de dagelijkse ceremonie op het Tiananmen plein. Vanuit de verboden stad komen soldaten van de nationale garde in precies 108 stappen per minuut, 75cm per stap de staatsvlag weg halen.

Veel te snel moeten we Beijing al weer verlaten, we nemen de trein naar Xi’an waar we de opgravingen van het immense Terracotta leger aanschouwen. Deze stad was, nog voor Beijing, de hoofdstad vanwaar men denkt de eerste civilisatie ter wereld. Vandaar dat Qin Shi Huang, de eerste keizer van China, het nodige vond 8000 standbeelden in te graven voor hij stierf. Zo was hij zelf beschermt in het hiernamaals. In drie grote hallen is een groot deel van de beelden opgegraven en gerestaureerd en ondanks dat de kleuren zijn vervaagd blijft het een indrukwekkende vondst.
We zetten onze relatie op het spel door samen op een tandem te stappen en 2 uur over de stadsmuur te fietsen, voor we voor de laatste keer op een nachttrein stappen naar Chengdu in het centrum van China.

Hier wonen de panda beren in het wild, maar omdat ze zelfs te lui zijn zich voort te planten heeft de mens ze veilig opgesloten en kunnen wij ze mooi aanschouwen. Een uurtje verder met de auto bezoeken we de grootste Boeddha ter wereld. Zittend in zijn rotswand kijkt hij uit over 3 rivieren die samenkomen, zijn kalmerende aura heeft de rivieren minder gevaarlijk laten stromen. Alhoewel critici ook menen dat de hoeveelheid puin van het beeld de rivier gewoon gedempt heeft. Desondanks, staande naast zijn 7 meter lange rechter oor is Boeddha echt GROOT!

De hemel wordt steeds helderder in onze rug. We beklimmen we de steile treden van de Chinese muur tot we een adembenemend uitzicht hebben. Naar het oosten kijkend kronkelt de muur tot over de horizon, over scherpe bergtoppen en door diepe dalen. De muur die miljoenen heeft moeten beschermen en duizenden het leven heeft gekost vervolgt ook zijn weg naar het westen, half vervallen en overgroeid door bos gaat hij zo’n 2000 kilometer verder, oneindig in onze ogen.

Terwijl de waterige zon langzaam opkomt door de smog, denk ik aan hoe we hier gekomen zijn. Van Sint Petersburg met de trein door Rusland, gezwommen in het Baikalmeer en onze uitstap door het glooiende Mongolië, het diner met de nomaden familie en de bijzondere ontmoetingen in de trein. Eigenlijk, bedenk ik me, gaat het nog veel verder terug, naar Valencia, juni 2010 wanneer ik haar voor het eerst zag en niet meer losliet. De landen waar we zijn geweest, de zeeën die we hebben bezeild, de vaat die we samen hebben afgewassen, de ruzies die we hebben uitgevochten en de mooie momenten die we tot nu toe hebben mogen delen. Terwijl we daar zitten op die eeuwen oude muur en kijken hoe de lucht langzaam geel wordt, wilde ik je toch wat vragen: “zeg Ilse, zou je misschien wel eens met me willen trouwen?”

Martin Verweij.